bp Grzegorz Kaszak

BP GRZEGORZ KASZAK
biskup senior

Adres do korespondencji:
ul. Wawel 19
41–200 Sosnowiec

Bp dr Grzegorz Kaszak pochodzi z Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej. W 1989 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk ówczesnego biskupa diecezjalnego - Kazimierza Majdańskiego - w Bazylice Katedralnej św. Jakuba w Szczecinie.

W 1990 roku rozpoczął w Rzymie studia doktoranckie z teologii moralnej na prowadzonym przez Opus Dei Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża. Doktorat obronił w roku 1998, a w latach 1992-2002 pracował w Papieskiej Radzie ds. Rodziny. Następnie powierzono mu funkcję Rektora Papieskiego Instytutu Kościelnego w Rzymie. Jesienią 2007 roku został mianowany przez Papieża Benedykta XVI sekretarzem Papieskiej Rady ds. Rodziny.

4 lutego 2009 r. został ustanowiony Biskupem Sosnowieckim. 28 marca 2009 r. odbył ingres do Bazyliki Katedralnej pw. Wniebowzięcia NMP w Sosnowcu i przyjął święcenia biskupie z rąk Prymasa Polski, kard. Józefa Glempa oraz współkonsekratorów: kard. Stanisława Dziwisza i abp. Stanisława Nowaka.

24 października Ojciec Święty Franciszek przyjął jego rezygnację z pełnienia posługi Biskupa Sosnowieckiego. Tego samego dnia Nuncjatura Apostolska w Polsce poinformowała, że bp Grzegorz Kaszak przechodzi na emeryturę (link). 

OPIS HERBU:

Nad tarczą jest umieszczony stylizowany zielony kapelusz z dwoma zielonymi sznurami. Zieleń to nie tylko oznaka godności w hierarchii kościelnej, ale to także symbol sprawiedliwych. Kapelusz, podobnie jak laska jest atrybutem pasterza. Związany jest także ze strojem pątników, pielgrzymów i przypomina o ziemskiej wędrówce do niebiańskiego Jeruzalem. Z wnętrza kapelusza wyprowadzone są przewleczone dwa sznury o zielonej barwie, ułożone w sploty skierowane ku krawędzi ronda kapelusza. Końce sznura ułożone są w trzy rzędy z sześcioma chwostami (łac. fiocci) tej samej barwy co kapelusz.

Podzielona ukośnie na pół tarcza zawiera w lewej części, na ciemnogranatowym tle, jasną gwiazdę. To znak Maryi. Bardzo chętnie w tekstach liturgicznych nadprzyrodzony blask Maryi jest porównywany z pięknymi zjawiskami w przyrodzie, z urokiem gwiazd i z najczystszym niebem. Gwiazdy zawsze były przewodniczkami żeglarzy, były dla nich znakiem - ich światło napełniało serca podróżników pokojem i rozświetlało przepływany szlak, chroniąc przed zabłądzeniem. Takie zadanie przypisywano Gwieździe Morskiej Maryi, która płynących po morzu tego świata w łodziach niewinności lub pokuty, kieruje do brzegów niebieskiej ojczyzny. Już w starożytności wierzono, że żeglujący w tym życiu w Matce Najświętszej odnajdą najbezpieczniejszy port, a rozbitkowie schronią się w Niej jak w przystani najspokojniejszej, bo będą blisko upragnionej wybawicielki z fal i wichrzycielskich burz.

Druga część tarczy na żółtym tle przedstawia małą pszczołę. W Starym Testamencie popularne było imię Debora czyli pszczoła. To świadczy o szacunku jakim cieszyła się pszczela społeczność u Narodu wybranego. Pracę pszczół porównuje się z trudem mędrców, którzy piją słodki nektar z kwiatów Pisma Świętego, aby go przetworzyć na miód świętych nauk i modlitw. I choć nie pomija się przykrości, których sprawcami stają się pszczoły, gdy żądlą i dlatego widzi się w nich symbol prześladujących wrogów, to jednak akcentuje się głównie ich zalety. Czasami uznawano pszczoły za znak Jezusa Chrystusa. Pszczoła spaja w sobie bowiem dwie zasady: miód i żądło, tj. dobroć i moc. Tak samo Chrystus spaja w sobie miód - słodycz miłości i ofiary za ludzkość, oraz żądło - sprawiedliwe osądzenie śmiertelników według ich czynów. W ten sposób pszczoła stawała się symbolem Wybawcy i Sędziego. Pszczeli miód wraz z mlekiem podawano też w czasach wczesnochrześcijańskich otrzymującym chrzest na znak, że stali się dziećmi samego Boga.

Za tarczą herbu znajduje się pionowo ustawiony, wyniesiony procesyjny złoty krzyż. Ten kolor w heraldyce wyraża: wiarę, stałość, mądrość i chwałę. Krzyż wskazuje również na sprawowany urząd pasterski. Pod tarczą na srebrnej wstędze o wywiniętych końcach widnieje wypisana literami o ciemnej barwie dewiza z hasłem posługi “Facere voluntatem Tuam” (Pełnić wolę Twoją).