Popielec: rozpoczyna się czas łaski

Wielki Post, który rozpoczynamy, jest czasem łaski. Często patrzymy na post jako na wyrzeczenie się czegoś, zaprzestanie robienia czegoś. Podejmujemy różne postanowienia wielkopostne, poczynając od niejedzenia słodyczy a kończąc na niepiciu alkoholu. I bardzo dobrze. Te postanowienia są potrzebne i ważne. Aczkolwiek Wielki Post to przede wszystkim czas łaski dla każdego człowieka. Zatem co to oznacza?

Zapracowany Bóg

Abp Stanisław Nowak - emerytowany biskup Częstochowy twierdził, że Wielki Post to czas, kiedy "ręce Boga są zapracowane". I rzeczywiście tak jest. Bo Kościół ma nadzieje, że w tym Wielkim Poście wielu się nawróci, zaczniemy przemieniać swoje życie, skorzystamy z łaski, którą Bóg daje w sakramentach. Kościół liczy na to, że ktoś się wyspowiada po latach i  pojedna się ze swoim bliskimi w domu. W Wielkim Poście jawi się nadzieja na więcej dobra niż zwykle. To jest czas łaski. Czas, który jest nam dany dla naszego ratunku, abyśmy się nie pogrążali w grzechach, ale się nawracali.

Ponadczasowy znak popiołu

O naszej pokucie i nawróceniu przypomni nam symbol popiołu, który jest w liturgii Środy Popielcowej. To symbol, który towarzyszy Kościołowi od wielu wieków. W starożytności nawet poganie tak czynili wobec swoich bóstw. Przyjrzyjmy się tej rzeszy pokoleń, które w posypywaniu głów popiołem, a nawet czasem leżeniu w prochu i popiele, wyrażali wobec Boga swoje największe uniżenie, żal za grzechy i upatrywali Bożej łaski.

Znak popiołu w Biblii

Czytamy  w Księdze Samuela o kobiecie Tamar, która doznawszy krzywdy ze strony Amnona na znak pokuty „posypała głowę popiołem i rozdarła suknię z rękawami” (2 Sm 13, 19). Z kolei w Księdze Jonasza czytamy o Niniwie i o królu Niniwy, który słuchając nauk Jonasza „wstał z tronu, zdjął z siebie płaszcz, przywdział wór pokutny i usiadł na popiele” (Jon 3, 6) I  Bóg spojrzał łaskawym okiem na króla Niniwy i darował im wszystkie grzechy.

Pismo Święte poucza nas dalej w Księdze Estery, gdy Mardocheusz i Królowa Estera oraz cały lud Izraela pościli w popiele, gdy odczytano nieprzychylny dekret króla Artakserksesa (Por. Est 4). Biblijny Hiob także dotknięty tragediami mówił: „kajam się w prochu i popiele” (Hi 42, 6).

Kolej na nas

Pragniemy dołączyć do tych postaci z Pisma Świętego właśnie poprzez znak popiołu. Podejmijmy pokutę i przepraszajmy Boga za nasze grzechy, za publiczne grzechy w naszej Ojczyźnie i za grzechy całego świata. Jako chrześcijanie bądźmy tym promieniem światła, które będzie rozświetlało drogę do pojednania z Bogiem.

Nie pozwólmy aby ten Wielki Post tak po prostu przeszedł, ale współpracujmy z łaską Bożą. O tym również pouczy nas św. Paweł w Liturgii Słowa Środy Popielcowej: „współdziałając zaś z Nim, napominamy was, abyście nie przyjmowali na próżno łaski Bożej” (2 Kor 6, 1). Nie zmarnujmy czasu łaski.

Ks. Grzegorz Woszczek
Bazylika św. Andrzeja Apostoła
w Olkuszu