Przygotowanie do kapłaństwa - obłóczyny
Trwając w diecezjalnej sztafecie modlitw o powołania kapłańskie i towarzysząc klerykom w przygotowaniach do święceń diakonatu (7.05.2016) i prezbiteratu (14.05.2016) w drugi czwartek każdego miesiąca będziemy przybliżali kolejne stopnie i posługi, prowadzące przez Seminarium do kapłaństwa. Autorem cyklu jest kl. Marcin Słodczyk. W tym miesiącu pochylamy się nad przyjęciem stroju duchownego, czyli obłóczynami.
Obłóczyny, czyli liturgiczny obrzęd przyjęcia stroju duchownego, chyba najwyraźniej zapisują się w pamięci kleryków i ich rodzin. Obłóczynom towarzyszą uczucia często wyciskające łzy wzruszenia u uczestników uroczystości. Przyjęcie stroju duchownego wyróżnia kandydata do kapłaństwa i zobowiązuje go do poważnego traktowania swojego słowa, danego Bogu w Kościele. Wyznawania wobec świata kim jestem i czego inni ludzie mogą ode mnie wymagać.
Choć obłóczyny nie są święceniami to jednak sutanna eksponuje głosicieli Ewangelii spośród innych ludzi, stanowi także znak wiążący się z ogromną odpowiedzialnością, dlatego też jest przyjmowana dopiero na roku III, po odbyciu wstępnej formacji. Oznacza pragnienie wejścia na drogę posługi kapłańskiej i całkowite poddanie się woli Bożej.
Noszenie sutann zalecił papież Sykstus V w 1589 r. konstytucją Cum sacrosanctum, od tego czasu przyjęciu stroju duchownego towarzyszy bardzo bogata oprawa liturgiczna. Obrzęd ma miejsce podczas uroczystej Mszy świętej. W procesji rozpoczynającej Eucharystię idą klerycy trzymający w swych dłoniach sutanny i komże, następnie ksiądz rektor błogosławi je słowami, które ukazują powagę oraz godność noszących ten strój: Wszechmogący i pełen dobroci Boże, racz wejrzeć łaskawie na Swój lud i pobłogosław tych, którzy idąc za głosem Twego wezwania, pragną przez włożenie stroju duchownego wejść na drogę bliższego przygotowania się do kapłaństwa Chrystusowego. Pobłogosław także ten nowy strój, jaki mają dzisiaj nałożyć. Niech będzie on dla nich i dla świata znakiem całkowitego oddania się na Twoją świętą służbę (...). Po pokropieniu wodą święconą alumni wychodzą z kościoła, aby ubrać swoje sutanny. W tej czynności pomagają im koledzy ze starszych roczników. Następuje wtedy symboliczne obcięcie krawata, które symbolizuje zerwanie z dotychczasowym świeckim strojem. Po ubraniu sutann, klerycy wracają do kościoła nijako odmienieni, ich bliscy, inni klerycy i przełożeni widzą ich po raz pierwszy w sutannie. Po tym obrzędzie celebrans modli się słowami: Wszechmogący Boże, nasz najlepszy Ojcze, wejrzyj łaskawie na sługi swoje, którzy dzisiaj włożyli strój duchowny. Prosimy Cię, umocnij ich swoją łaską. Niech z dnia na dzień coraz bardziej upodabniają się do Twojego Syna, Jedynego i Najwyższego Kapłana.
Sutanna jest znakiem całkowitego oddania się na świętą służbę Bogu, przypomina, każdemu powołanemu do kapłaństwa, iż jego życie maja cechować takie wartości jak: miłość, sprawiedliwość, cierpliwość i czynienie dobra. "Strój duchowny jest szczególnym znakiem przynależności do Chrystusa, jednak noszenie sutanny jest niełatwym obowiązkiem. Z jednej strony to lekcja pokory, ponieważ często spotkać można ludzi wrogo nastawionych do Kościoła i księży, którzy manifestują swoją niechęć. Z drugiej – to ogromna radość, która płynie z dawania świadectwa o Bogu w otaczającym środowisku" - tak o swoich tegorocznych obłóczynach mówi kl. Marcin Czyżowicz. Noszenie sutanny to wilki przywilej ale i czasami ciężar, dlatego też osoba nosząca strój duchowny powinna odznaczać się gorliwością w miłości wobec każdego człowieka i wykazywać nieustanną gotowość do służby na wzór Chrystusa Sługi.
kl. Marcin Słodczyk
