Procesja na cmentarzu w Dzień Zaduszny

Dogasające, okopcone znicze, starannie ułożone doniczki, wiązanki i bukiety. I rzesza ludzi mniejsza co prawda od tej, która przetoczyła się przez to miejsce wczoraj, jednak i tak znacznie liczniejsza od tej, którą spotkać można tu w zwykły dzień. Cmentarz w dzień zaduszny – taki sam w każdym zakątku kraju.

A między grobami płynąca z kościelnej kaplicy litania imion i nazwisk. Tak długa, że kręci się od niej w głowie; tak długa, że nie da się skupić uwagi przez cały czas, a i tak nie mieszcząca wszystkich, którym winniśmy naszą modlitwę.

Ta wypominkowa lista zmarłych to nazwiska tych, którzy mają szczęście trwać w pamięci żywych. W prawdziwej pamięci, objawiającej się czymś więcej niż festiwalem na największy znicz, najbardziej bogaty wystrój grobu, najpiękniejsze chryzantemy. Prawdziwa pamięć o zmarłych wyraża się w modlitwie, która przede wszystkim pomaga im w dojściu do Boga, ale wspomaga także nas, w drodze do ostatecznego celu naszego życia.

Przypomniał o tym także w tym roku Ksiądz Biskup Grzegorz Kaszak odprawiając w Dzień Zaduszny Mszę Świętą i procesję z modlitwą za zmarłych na cmentarzu parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Sosnowcu (tzw. „cmentarz pekiński"). Wypełniona po brzegi niewielka kaplica i wierni stojący na zewnątrz, odrywający się od sprzątania z grobów wypalonych zniczy, aby włączyć się w modlitwę to piękny obraz dający nadzieję, że skoro my naprawdę (czyli w modlitwach) pamiętamy o nich, ktoś będzie pamiętał także o nas. I wspomni nas w pacierzu, ofiaruję Mszę św., różaniec czy odpust , by ulżyć naszej tęsknocie za Bogiem. By dać nadzieję, jaką niesie – zwłaszcza w tych dniach – każda tętniąca życiem nekropolia.

Nad Twoją białą mogiłą,
od tylu lat już zamkniętą,
spokój krąży z dziwną siłą,
z siłą, jak śmierć – niepojętą.

Nad Twoją białą mogiłą
cisza jasna promienieje,
jakby w górę coś wznosiło
jakby krzepiło nadzieję.

Karol Wojtyła, "Emilii Matce mojej"

Fotorelacja